แก่ หรือ คนวัยแก่หมายคือบุคคลอันเป็นที่ชื่นชมรักของลูกหลาน เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของทุกคนในครอบครัว ลูกหลานควรใส่ใจดูแลท่านด้วยความรักแล้วก็ความรู้ความเข้าใจ ถึงแม้สังคมไทยตอนนี้จะกลายเป็นสังคมเมือง ที่หลายๆคนจำเป็นที่จะต้องดำรงชีวิตเร่งรีบ แข่งกับเวลาโดยเฉพาะคนที่กำลังอยู่ในช่วงที่ต้องสร้างเนื้อสร้างตัวอย่างลูกๆหลานๆอาจจะทำให้ไม่ค่อยได้ช่องได้ดูแลผู้สูงวัยที่บ้าน แต่ว่ามีสุภาษิตหนึ่งกล่าวไว้ว่า “สายน้ำไม่รออยู่ ช่วงไม่คอยผู้ใดกันแน่” ด้วยเหตุผลดังกล่าว ลูกหลานทุกคนควรตระหนักถึงค่าของเวลารวมทั้งหาจังหวะใส่ใจท่านให้ยอดเยี่ยมเท่าที่จะทำเป็น เพื่อท่านมีสุขภาพเกี่ยวกับร่างกายรวมถึงสุขภาพหัวใจที่ดี เป็นสุข มีคุณภาพชีวิตที่ดีตามวัย เพื่ออยู่กับลูกหลานให้นานที่สุด
คนวัยชรา ตามความหมายของหน่วยงานองค์การสหประชาชาติหมายถึงผู้ที่แก่ตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไป สำหรับประเทศไทยได้กำหนดนิยามผู้สูงอายุอย่างเป็นทางการตามพระราชบัญญัติผู้สูงอายุ พ.ศ.2546 โดย “ผู้สูงวัย”หมายถึงบุคคลซึ่งแก่เกิน 60 ปีบริบูรณ์ขึ้นไปและมีเชื้อชาติไทย ซึ่งในตอนนี้สังคมไทยนับว่าเป็น “สังคมคนวัยชรา” แล้ว เหตุเพราะมีผู้สูงวัยมากกว่าปริมาณร้อยละ 10 ตามเกณฑ์ขององค์การสหประชาชาติ และเว้นเสียแต่มวลชนคนแก่จะมีจำนวนมากเพิ่มขึ้นแล้ว ยังมีลักษณะท่าทางอายุยืนยาวขึ้นด้วยเหมือนกัน
เพื่อเป็นการแสดงถึงค่าของคนสูงอายุแล้วก็ให้คนธรรมดาทั่วไปได้เอาใจใส่ว่า ตลอดชาติก่อนหน้านี้ที่ผ่านมาคนชราได้สร้างคุณประโยชน์และความดีงามไว้มากมายกับสังคม องค์การสหประชาชาติก็เลยกำหนดให้ทุกวันที่ 1 ตุลาคม ของทุกปี เป็น วันคนสูงอายุสากล หรือ International Day of Older Persons สำหรับประเทศไทยเรานั้น คณะรัฐมนตรีในสมัยรัฐบาล พล.อำเภอเปรม ติณสูลานนท์ ได้สรุปอนุมัติให้วันที่ 13 เมษายน ของทุกปี เป็น วันคนแก่ เพื่อรณรงค์ให้สังคมเห็นค่าและก็จุดเด่นของผู้สูงอายุ ซึ่งตรงกับวันสงกรานต์หรือปีใหม่ไทย โดยเป็นวันที่ทุกคนจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว ได้ทำกิจกรรมต่างๆร่วมกัน อย่างเช่น ทําบุญสุนทานตักบาตร เข้าวัดฟังธรรม รดน้ำพระ รดน้ำดำหัวขอพรจากคนสูงอายุ เล่นน้ำวันสงกรานต์ ฯลฯ เป็นการสืบต่อจารีตอันดีงามของไทย
ความเป็น คนวัยชรา นั้นมีความต่างกันระหว่างหญิงและชาย ระหว่างเขตเมืองแล้วก็ชนบท ตามเคยได้ยินกันมาว่าสตรีจะแก่เร็วกว่าผู้ชาย และคุณยายในเมืองยังเปรี้ยวจี๊ดผิดกับคุณยายชนบทที่มักอยู่ติดบ้าน ถึงแม้ว่า ผู้สูงอายุนั้นสามารถตรึกตรองจาก หลักเกณฑ์ตามอายุปฏิทิน, มองดูจากลักษณะภายนอก เป็นต้นว่า รูปหน้ามองดูแก่ ผิวหนังเหี่ยวย่น ผมหงอก, มีพฤติกรรมนิดๆหน่อยๆจู้จี้ ย้ำคิดย้ำทำ อารมณ์ไม่เหมือนเดิม, สุขภาพและก็ความจำไม่ดี ต้องพึ่งพาผู้อื่นและก็มีการแปลงสถานภาพไปเป็น ปู่ ย่า ตายาย ทวด แล้วก็เมื่ออายุ 60 ปีบริบูรณ์ คนสูงอายุ จะได้รับผลตอบแทนรวมทั้งสิทธิประโยชน์ต่างๆจากทางการ ยกตัวอย่างเช่น การได้รับเบี้ยเลี้ยงชีวิต ซึ่งได้ผลคุณประโยชน์การดูแลหลังจากการทำงาน หรือเป็นวัยเดียวกับวัยเกษียณนั่นเอง
คนวัยแก่ เป็นวัยที่จำเป็นต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษ เพราะเป็นพักๆวัยที่มีการแปลง เสื่อมโทรมลดน้อยในด้านต่างๆล้นหลาม พร้อมด้วยกายและก็จิตใจ อาจมีโรคเรื้อรังที่ประสงค์การดูแลรักษา อาทิเช่น ความดันโลหิตสูง เบาหวาน โรคหลอดเลือดหัวใจตีบ โรคกระดูกพรุน โรคเกาต์ โรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท โรคจอประสาทตา อื่นๆอีกมากมาย รวมถึงการเคลื่อนไหวทางจิตใจ อารมณ์ สังคม และเศรษฐกิจ ซึ่งผู้สูงวัยบางรายอาจไม่สามารถที่จะประมือกับการเปลี่ยนแปลงนี้ได้ รวมทั้งอาจจะส่งผลให้เกิดปัญหาต่างๆตามมาจำนวนมาก ด้วยเหตุผลดังกล่าว เป้าหมายหลักของ การดูแลคนแก่ ก็คือวิธีทำให้คนวัยชราดำเนินชีวิตได้อย่างมีความสุข มีอิสระ และมีคุณภาพ สามารถพึ่งพาตัวเองได้โดยพึ่งผู้อื่นน้อยที่สุด หากแม้ร่างกายจะลดน้อยหรือมีโรคประจำตัวอยู่ก็ตาม
การดูแลผู้ป่วยหลังผ่าตัด 
